Koksijde

Koksijde vorige week – heerlijk uitwaaien aan “onze” Belgische kust.
Wat zon, een boek, een drankje, een stoel uit de wind, fijn gezelschap, strand en op de achtergrond het niet aflatende geruis van de zee…
Meer moet dat niet zijn!!! ;-)

Soms/dikwijls zo....

Leven...

Weinig is
echt heilig
in dit leven

geen christus-
familie-
of toekomstbeelden.

Misschien -
soms/heel even -
vriendschap wel.

Maar waarom
zouden we
ons
druk maken
in dit leven?

We weten al
van
bij het begin
dat dit een
verloren strijd
is.

Herinneringen in de toekomst...

Laat me vergeten
please please...
tot in de eeuwigheid

Laat me alle wanhoop
vergeten
om de toekomst
levendig
te houden

Laat me...
laat me
alles lijkt
altijd ok

de dood
wacht geduldig...

"Het witte kaske" - "B-Box"

“Het witte kaske” (B-box)

Sinds gisteravond worstelen we met onoverkoombare problemen met “TV-kijken”. Niet dat het ons anders zoveel zou doen, al bij al zit je toch maar elke avond op dat schermpje te staren tot je zowat in slaap valt, maar we wilden “de ronde” niet missen.
Na alle foutmeldingen op ons scherm besloten we dan toch maar Belgacom te bellen – keivriendelijke mensen, amper wachttijd – maar helaas – toegegeven – wij hadden vijf minuten voor aanvang van het programma (op een zondag! 21.15 of zo) gebeld – dus geen “ronde voor ons”.
Na heel wat heen en weer geloop van het gelijkvloers naar de tweede verdieping en omgekeerd, alsof we er zelf een “ronde” hadden opzitten werd besloten de achtervolging te staken.
Ze beloofden ons de volgende dag – vandaag dus – terug te bellen.
Stipt op tijd werd het startschot gegeven voor opnieuw trappen op- en afrennen...

Helaas voor ons (mijn oudste dochter en ik) was Erik al de deur uit en lag Rias lekker lui in bad.

Maar wij - mijn dochter en ik dus – zouden als dé twee wereldwijze vrouwen in huis - het probleem wel even oplossen. Zodra de telefoon ging stonden we paraat. We liepen van beneden naar boven en omgekeerd - we controleerden ijverig alle lichtjes en verwisselden zelfs de kabels in de “b-box” nadat we deze eindelijk gelokaliseerd en ontmaskerd hadden, met behulp van “de vriendelijke mijnheer” aan de telefoon.

We waren zo blij dat we eindelijk de “B-Box” - “het witte kaske” – gevonden hadden dat we ijverig de meest verstopte knopjes probeerden in te drukken op aanraden van “die stem”.
Zelfs een potlood kwam eraan te pas, want het knopje om te resetten zat toch wel diep verborgen.

Waar we ons eerst uiterst tevreden voelden over het resultaat werden we al vlug terug in de realiteit geworpen door een nu “ietwat wanhopige stem”.

“Het witte kakse” waar die vriendelijke stem het eerst over had, bleek allang niet meer de B-Box, maar de adapter te zijn. Wisten wij veel...

Aan zijn toon te horen had die “stem” er meteen 30 grijze haren bij.
Enfin, zowat 24u later zijn de mensen van Belgacom nog altijd even vriendelijk, begrijpt mijn zoon het probleem niet, heeft onze jongste dochter zich tevreden gesteld met een DVD, en ben ik blij dat Rias internet terug kon laten werken.

En kijk – nu heb ik net afgelegd en alles werkt weer prima! (zonder 30 grijze haren extra voor mij ;-))

Laptop

Mijn laptop begint rare "kuren" te vertonen - of hij past zich meer en meer aan aan de eigenares waartoe hij zonder zijn mening te vragen is toegewezen. Een beetje wispelturig, en niet altijd conform de gangbare regels. Waar we eerst in totale symbiose leefden begin ik me nu echt zorgen te maken...
Hij is zo'n "tweedehandsbeestje" gratis gekregen, maar meteen moest het scherm al vervangen worden. Je kent het wel: wel klank - geen beeld. Ach ja, beschadigd als hij was heb ik hem toch maar aangenomen, uit een gevoel van een gemeenschappelijke verbondenheid - nieuw schermpje gezocht en betaald en daar kon hij weer stralen. Samen blij dus.

Even later ontdekte ik dat er nog veel "verborgen problemen" in hem huisden. Zo kon en kan hij nooit opstarten nadat eigenaar - ik dus - met veel geduld vier of vijf keer de procedure doorlopen heeft. Maar dat ken ik ook wel hé, onzeker als ik altijd ben... en ja eenmaal op dreef, dan lukt het wel...  dus geduld leek me hier alleen maar op de juiste plaats. Onze verbondenheid werd alleen maar groter.
Ach ach, ik dacht - dit trauma is ook alweer opgelost, wat zijn we samen sterk - niets kan ons nog deren, we tonen veel begrip en hebben eindeloos veel geduld met elkaar!
Toegegeven - eens hij overhaald is te "communiceren"  is hij een pareltje - moeiteloos zweeft hij door alle programma's.

En dan ineens, als een niet te voorziene depressie stelt hij me opnieuw voor ondoorgrondelijke angsten en mysteries.
Om de één of andere reden beginnen steeds meer willekeurige toetsen "los" te geraken - geen houvast meer onder hun letters of cijfers, alsof alle grond ineens onder hun voetjes werd weggemaaid. Is dit een gevolg van zijn verleden?
Ik kan er alleen maar met grote ogen en bang afwachtend naar kijken. Tevergeefs spit ik in mijn geheugen af -naar welke therapie dan ook- om terug vaste grond onder hun voeten te krijgen, alles heb ik ervoor over om die ontwortelde zieltjes naar hun "moeder"bord te laten terugkeren.
Het medeplichtig zijn aan hun verlatingsangst, dat kan ik echt niet aan!