woensdag 30 maart 2011
dinsdag 29 maart 2011
Kina en Lulu Wang
Een paar jaar geleden heb ik me een tijdje bezig gehouden met het, tja hoe moet ik dat zeggen “bestuderen” van Lulu Wang. Ik was hier met grote verwachtingen aan begonnen, maar zoals het wel meer gebeurt was mijn enthousiasme snel bekoeld en kon ik de mening van honderden anderen niet meer delen.
Ik voel me nog steeds niet geroepen haar boeken te doorworstelen, maar wil toch nog even proberen op papier te zetten waarom ik haar niet mag.
Als ik haar op tv zie draait m’n maag zich altijd een beetje om, een super zelfverzekerde vrouw die iedereen voor zich probeert in te palmen met haar frêle figuurtje en haar goed gekozen woordgebruik. Daar begint het voor mij al te wringen – mensen die incest hebben meegemaakt zijn zelden zelfverzekerd. Bovendien snijdt ze het onderwerp te pas en te onpas aan, waardoor het een reclamestunt lijkt om “mensen aan haar kant” te krijgen – al dan niet uit medelijden. Van enige voorzichtige benadering is er bij haar geen sprake – je zou haast spijt hebben dat je het zelf niet hebt mogen meemaken (als dat niet het geval zou zijn ;-)).
Deze stijl zet zich verder in haar boeken waarvan ik er niet één tot het einde heb doorworsteld.
Ik herinner me dat ik met een beetje meer “enthousiasme” aan “Het tedere kind” begon – een problematiek die me wat nauwer aan het hart ligt. Nu hoeft een boek voor mij niet zacht te zijn en ga ik realistische/ruwe beschrijvingen niet uit de weg – maar hierbij besloop me al gauw het gevoel dat er achter elke nieuwe beschrijving een nieuwe sensatie gezocht werd.
De ene plastische beschrijving volgt de andere op, waarbij ze in haar woordgebruik schaamteloos op zoek gaat naar de grootst mogelijke impact; dat ze hiermee de grenzen van het delicate onderwerp van haar boek meermaals overschrijdt, lijkt haar volkomen koud te laten.
Bovendien vermengt ze werkelijkheid met fictie. Ze zal zich nooit duidelijk uitspreken of ze zelf slachtoffer was of niet “maar ze kan zich goed in de gevoelens die incest met zich meebrengt inleven”.
Zoals ik al zei melkt ze het onderwerp eindeloos uit, en bestaat haar woordgebruik – waarschijnlijk poëtisch bedoeld – uit een onaangename aaneenschakeling van adjectieven en (niet bestaande) beeldspraak. Voor sommigen zal dit idd van een groot schrijverstalent getuigen, voor mij werkt dit na 100 bladzijden ronduit verlammend.
Voor mij blijft ze een mediageile madam, waar ik nog steeds weinig respect voor kan opbrengen.
zaterdag 26 maart 2011
"Oud Indiaans Cherokee sprookje"
"Opa, waarom vechten mensen?"
De oude man, die naar de ondergaande zon keek, naar de dag die zijn strijd met de nacht aan het verliezen was, sprak met kalme stem.
"Ieder mens krijgt er vroeg of laat mee te maken. Ieder mens wacht een gevecht dat gestreden moet worden en gewonnen of verloren wordt. Want de felste strijd is die tussen twee wolven."
"Welke wolven, opa?"
"De wolven die ieder mens in zich draagt."
Het kind kon het niet begrijpen. Hij wachtte tot de opa het moment van stilte doorbrak dat hij tussen hen had laten vallen, misschien om zijn nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Ten slotte ging de oude man, die de wijsheid der jaren in zich droeg, weer verder op kalme toon.
"In ieder van ons bevinden zich twee wolven. De ene is slecht en leeft van haat, jaloezie, afgunst, wrok, onterechte trots, leugens en egoïsme."
De oude man zweeg opnieuw, deze keer om te laten bezinken wat hij zojuist had gezegd.
"En de andere?"
"De andere is de goede wolf. Hij leeft van vrede, liefde, hoop, vrijgevigheid, mededogen, nederigheid en geloof."
Het kind dacht even na over wat zijn opa hem net had verteld.
Vervolgens bracht hij zijn nieuwsgierigheid en gedachten onder woorden. "En welke wolf wint?"
De oude Cherokee draaide zich naar hem om en antwoordde met heldere blik. "Degene die je het meeste te eten geeft."
De oude man, die naar de ondergaande zon keek, naar de dag die zijn strijd met de nacht aan het verliezen was, sprak met kalme stem.
"Ieder mens krijgt er vroeg of laat mee te maken. Ieder mens wacht een gevecht dat gestreden moet worden en gewonnen of verloren wordt. Want de felste strijd is die tussen twee wolven."
"Welke wolven, opa?"
"De wolven die ieder mens in zich draagt."
Het kind kon het niet begrijpen. Hij wachtte tot de opa het moment van stilte doorbrak dat hij tussen hen had laten vallen, misschien om zijn nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Ten slotte ging de oude man, die de wijsheid der jaren in zich droeg, weer verder op kalme toon.
"In ieder van ons bevinden zich twee wolven. De ene is slecht en leeft van haat, jaloezie, afgunst, wrok, onterechte trots, leugens en egoïsme."
De oude man zweeg opnieuw, deze keer om te laten bezinken wat hij zojuist had gezegd.
"En de andere?"
"De andere is de goede wolf. Hij leeft van vrede, liefde, hoop, vrijgevigheid, mededogen, nederigheid en geloof."
Het kind dacht even na over wat zijn opa hem net had verteld.
Vervolgens bracht hij zijn nieuwsgierigheid en gedachten onder woorden. "En welke wolf wint?"
De oude Cherokee draaide zich naar hem om en antwoordde met heldere blik. "Degene die je het meeste te eten geeft."
donderdag 24 maart 2011
woensdag 23 maart 2011
Blog!
 |
| Spiegelbeeld |
Tja,
ik zie me al direct geplaatst voor een "writers blog" ;-) Hoe begin je hieraan en wat wil ik als eerste berichtje meedelen???? Misschien wat schrijfsels of wat foto's van mijn werkjes? Gedichten en gedachtenspinsels kunnen er misschien nog net mee door. Maar ik veronderstel dat het zoiets is als leren lopen, eerst probeer je wat te kruipen zonder nauwelijks vooruit te komen - en plots heb je door hoe je van het ene punt naar het andere kan komen. Na een tijdje wil je andere horizonten verkennen en wankel probeer je de wereld vanuit een andere positie te bekijken. Voor je het weet kan je stappen en zelfs lopen en rennen als je daar de behoefte toe voelt...
Dus na mijn eerste wankele stappen mag je foto's én gedichten én gedachtenspinsels verwachten...Kom af en toe eens kijken en zoals Erik al zei "Enjoy" Croque la vie!
maandag 21 maart 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)