Een paar jaar geleden heb ik me een tijdje bezig gehouden met het, tja hoe moet ik dat zeggen “bestuderen” van Lulu Wang. Ik was hier met grote verwachtingen aan begonnen, maar zoals het wel meer gebeurt was mijn enthousiasme snel bekoeld en kon ik de mening van honderden anderen niet meer delen.
Ik voel me nog steeds niet geroepen haar boeken te doorworstelen, maar wil toch nog even proberen op papier te zetten waarom ik haar niet mag.
Als ik haar op tv zie draait m’n maag zich altijd een beetje om, een super zelfverzekerde vrouw die iedereen voor zich probeert in te palmen met haar frêle figuurtje en haar goed gekozen woordgebruik. Daar begint het voor mij al te wringen – mensen die incest hebben meegemaakt zijn zelden zelfverzekerd. Bovendien snijdt ze het onderwerp te pas en te onpas aan, waardoor het een reclamestunt lijkt om “mensen aan haar kant” te krijgen – al dan niet uit medelijden. Van enige voorzichtige benadering is er bij haar geen sprake – je zou haast spijt hebben dat je het zelf niet hebt mogen meemaken (als dat niet het geval zou zijn ;-)).
Deze stijl zet zich verder in haar boeken waarvan ik er niet één tot het einde heb doorworsteld.
Ik herinner me dat ik met een beetje meer “enthousiasme” aan “Het tedere kind” begon – een problematiek die me wat nauwer aan het hart ligt. Nu hoeft een boek voor mij niet zacht te zijn en ga ik realistische/ruwe beschrijvingen niet uit de weg – maar hierbij besloop me al gauw het gevoel dat er achter elke nieuwe beschrijving een nieuwe sensatie gezocht werd.
De ene plastische beschrijving volgt de andere op, waarbij ze in haar woordgebruik schaamteloos op zoek gaat naar de grootst mogelijke impact; dat ze hiermee de grenzen van het delicate onderwerp van haar boek meermaals overschrijdt, lijkt haar volkomen koud te laten.
Bovendien vermengt ze werkelijkheid met fictie. Ze zal zich nooit duidelijk uitspreken of ze zelf slachtoffer was of niet “maar ze kan zich goed in de gevoelens die incest met zich meebrengt inleven”.
Zoals ik al zei melkt ze het onderwerp eindeloos uit, en bestaat haar woordgebruik – waarschijnlijk poëtisch bedoeld – uit een onaangename aaneenschakeling van adjectieven en (niet bestaande) beeldspraak. Voor sommigen zal dit idd van een groot schrijverstalent getuigen, voor mij werkt dit na 100 bladzijden ronduit verlammend.
Voor mij blijft ze een mediageile madam, waar ik nog steeds weinig respect voor kan opbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten