Zien

Zie ze zitten
met hun
grote ogen en
trieste monden.

Kijk dan,
hoe wanhopig
ze proberen
hun nachtmerries te verjagen.

Op de top
van al hun
brandend verlangen
blijft alleen
rauwe pijn over.

Zie ze zitten
met hun
gebroken ogen en
wanhopige gebaren.

Ik zie alles, ik zie niks, ik zal wel zien...

Mijn moeder

Ik hoef jouw
holle woorden niet
die als
scherpe nagels
kerven maken
in wat ik
probeerde
op te bouwen.

Ik vind het respect
ik vind de
erkenning
waar ik verdomme recht op heb
nooit
terug in jouw ogen.

Waar was jij
“mijn moeder”
toen ik jou
het hardste nodig had?

Katten...

Katten ... ik zal ze nooit helemaal begrijpen.

Na jaren heeft onze Benzi plots een nieuw spelletje ontdekt.

Het gaat als volgt: je kijkt heel aandachtig naar je drinkbakje om er vervolgens een ferme tik met je poot tegen te geven. Dan ben je hoogst verbaasd dat het water helemaal in het rondspat en spring je een beetje verschrikt omhoog. Je herhaalt deze handeling een paar keer zodat de keuken er gegarandeerd nat bijligt.

Vervolgens draai je je om en loop je nonchalant naar buiten – laat het opkuisen maar aan de baasjes over.

Jammer genoeg geen foto van Benzi in actie – wel van het resultaat...

Eénpersoonszeteltje

Ik snap het concept van het éénpersoonszeteltje niet zo goed.

Mijn lievelingetje staat aan het raam – in de keuken.

Mijn huisgenoten denken dikwijls dat die er staat om jassen, tassen, tekeningen en in de winter ook mutsen en wanten op kwijt te kunnen.

Maar het blijft toch een beetje mijn zetel – mijn lievelingsplekje.

Dan gooi ik alle rotzooi maar op de grond en ga ik er zitten om een boek te lezen, kwestie van mijn plaats een beetje op te eisen.

Maar ook daar wringt het schoentje – ik heb nooit begrepen hoe je eigenlijk in die dingen moet zitten (of hangen). Als je op bezoek bent ergens is het natuurlijk overduidelijk – dan ga je netjes zitten en je denkt er niet aan om ook maar één been over de leuning te zwieren (stel je voor...)

Maar thuis – alleen – met een boek... dan liggen de verhoudingen wel even anders.

Met het nodige gewriemel probeer ik me dan neer te vleien in één of ander van die rondingen.

Na wat vruchteloze pogingen hangen mijn twee benen gegarandeerd over een leuning, ligt mijn lijf in een onmogelijke kronkel en mijn hoofd ergens in de ruimte.

En toch... na een tijdje voel ik er me geborgen en lijkt alles wat ik lees net iets boeiender.

Let me out!

Op kamp...

Het is een beetje raar hier, zo in ons “lege” huis. Lore -11 – is op kamp vertrokken – een rugzak vol hooggespannen verwachtingen, ongerustheid en al een beetje heimwee nog voor ze in de bus gestapt was...

Ondertussen zijn we bijna een hele week verder en zit ik een beetje ongeduldig de dagen af te tellen. Vrijdag zal ze er weer zijn om ons huis te bevolken met haar nooit aflatende energie en een alle aandacht opeisend persoontje.

Ik betrap me erop dat ik af en toe wat doelloos rondzwerf, bij het zappen blijf ik hangen bij de programma's die zij graag ziet en als ik naar boven ga slapen doe ik dit stilletjes – om haar niet wakker te maken.

Ik ken het van vorige kampen, van mijn “oudere” kinderen – je ziet ze na twaalf dagen terug en op die tijd lijken ze een hele metamorfose te hebben ondergaan – ze zien er ouder uit, volwassener, zelfstandiger en het heeft een beetje tijd nodig om opnieuw aan elkaar te wennen.

Broer en zus vinden het heerlijk rustig, maar ik betrap me erop dat m'n gedachten dikwijls ergens bij haar rondzwerven. Was het al maar vrijdag...

Vederlicht

Zoektocht

Mijn zoektocht leidt natuurlijk wel naar het einde - net zoals bij jou en iedereen van ons - daarom snap ik zo weinig van al het politieke gedoe en oorlog en honger en vooral racisme - daar kan ik met m'n verstand echt niet bij - alsof iemand "meer recht" zou hebben omdat hij geboren werd in een "blanke" of wat dan ook voor fucking-maatschappij. Ik kan er ook echt niet bij dat die mensen in Afrika nu niet méér geholpen worden - wie zijn wij om ons te wentelen in onze welvaard en "we hebben het toch goed" gevoel - en ja je kan centjes storten en hopen dat ze op de juiste plaats terecht komen - maar hoe is het ooit zover met onze wereld kunnen komen dat dit van hogerhand moet gebeuren??? Hoever is het gekomen dat mensen elkaar gewoon niet meer helpen? We kijken naar onze TV en denken/zien wat erg en met een beetje geluk hebben we zoveel "medelijden" dat we iets storten - maar even daarna zitten we naar één of andere klote-serie te kijken en zijn alle beelden reeds vervaagd, terwijl iemands kinderen daar van honger omkomen.
Zitten wij maar stom te kankeren over een regering...
Ik snap het niet - de wereld niet en de mensen nog minder. Ik ben boos op mezelf omdat ik me "slecht" voel terwijl ik alles heb wat er moet zijn - een (riant) dak boven m'n hoofd, eten voor mijn kinderen en een lieve man. Wat doe ik in godsnaam op deze wereld behalve hopeloos zoeken naar een reden voor dit bestaan, zoals ik al zei - wat kan de reden van dit alles zijn als het tot niet meer zijn leidt.

Frustration in my mind...