Ik snap het concept van het éénpersoonszeteltje niet zo goed.
Mijn lievelingetje staat aan het raam – in de keuken.
Mijn huisgenoten denken dikwijls dat die er staat om jassen, tassen, tekeningen en in de winter ook mutsen en wanten op kwijt te kunnen.
Maar het blijft toch een beetje mijn zetel – mijn lievelingsplekje.
Dan gooi ik alle rotzooi maar op de grond en ga ik er zitten om een boek te lezen, kwestie van mijn plaats een beetje op te eisen.
Maar ook daar wringt het schoentje – ik heb nooit begrepen hoe je eigenlijk in die dingen moet zitten (of hangen). Als je op bezoek bent ergens is het natuurlijk overduidelijk – dan ga je netjes zitten en je denkt er niet aan om ook maar één been over de leuning te zwieren (stel je voor...)
Maar thuis – alleen – met een boek... dan liggen de verhoudingen wel even anders.
Met het nodige gewriemel probeer ik me dan neer te vleien in één of ander van die rondingen.
Na wat vruchteloze pogingen hangen mijn twee benen gegarandeerd over een leuning, ligt mijn lijf in een onmogelijke kronkel en mijn hoofd ergens in de ruimte.
En toch... na een tijdje voel ik er me geborgen en lijkt alles wat ik lees net iets boeiender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten