Het is een beetje raar hier, zo in ons “lege” huis. Lore -11 – is op kamp vertrokken – een rugzak vol hooggespannen verwachtingen, ongerustheid en al een beetje heimwee nog voor ze in de bus gestapt was...
Ondertussen zijn we bijna een hele week verder en zit ik een beetje ongeduldig de dagen af te tellen. Vrijdag zal ze er weer zijn om ons huis te bevolken met haar nooit aflatende energie en een alle aandacht opeisend persoontje.
Ik betrap me erop dat ik af en toe wat doelloos rondzwerf, bij het zappen blijf ik hangen bij de programma's die zij graag ziet en als ik naar boven ga slapen doe ik dit stilletjes – om haar niet wakker te maken.
Ik ken het van vorige kampen, van mijn “oudere” kinderen – je ziet ze na twaalf dagen terug en op die tijd lijken ze een hele metamorfose te hebben ondergaan – ze zien er ouder uit, volwassener, zelfstandiger en het heeft een beetje tijd nodig om opnieuw aan elkaar te wennen.
Broer en zus vinden het heerlijk rustig, maar ik betrap me erop dat m'n gedachten dikwijls ergens bij haar rondzwerven. Was het al maar vrijdag...
Mooi, ik voel net hetzelfde. Het is als het lichtje op de gang dat nu 's nachts niet aan moet... een gemis toch wel :)
BeantwoordenVerwijderen