Als iemand op een dag mijn gangen zou willen nagaan, zal hij zich stuklopen op een gebrek aan samenhang.
Ik wankel en ben bij elke stap onzeker, doe plotseling een stap opzij en draai in een kringetje.
Als een laboratoriumrat door een labyrint.
Maar wat ik ook doe, ik blijf niet stilstaan. Stilstaan is niet aan de orde.
Zestien uur worden zestien minuten wanneer je doelloos onderweg bent.
De grenzen van je eigen waarneming beginnen te vervagen, en alles lijkt zinloos.
Zelfs de slaap verliest zijn betekenis. Ik zou willen dat er licht scheen in de duisternis van mijn gedachten. Maar er is geen licht.
Daarom blijven alleen mijn gedachten nog over.
Uit: "sorry" Zoran Drvenkar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten