Ik ben niet zo blij, een beetje gefrusteerd zelfs, maar wees gerust - om een totaal onbelangrijke reden.
Zittend in een vreemde kronkel op de zetel, ben ik met een (voor mij) onwaarschijnlijk moeilijk perspectief aan het knoeien. Als manlief sevens thuiskomt bekijkt hij met één oogopslag m'n lijnen en als bij wonder tovert hij er dan, met een paar lijnen extra, onze woonkamer uit tevoorschijn. Mja... toegegeven, ik ben een beetje jaloers, maar ik hoop door ijverig te oefenen net zo goed te worden als hij.
Voor mij betekende het vooral wat afleiding van de TV. Ketnet is ook niet meer wat het geweest is en zelfs Lore heeft het voor bekeken gehouden.
Zij zit nu achter de PC, dus heb ik nu én TV én PC-geluiden. Hoeveel kan een mens eigenlijk aan? Geen wonder dat we wat dover worden naarmate de jaartjes vorderen (aiai, morgen heb ik er alweer eentje extra bij).
Eigenlijk wil ik stiekem van post veranderen, naar National Geographic of zo kijken of iets dat mijn oorzenuwen niet tot het uiterste gespannen laten staan, maar ik heb nauwelijks een poging ondernomen of er komt protesterend geluid vanachter de computer. Zucht, zucht ...
Ondertussen ben ik naar de grond verhuisd: dat schrijft iets gemakkelijker.
Ik zal jullie mijn potloodschetsen niet onthouden, maar ons fototoestel heeft het begeven, en misschien krijg je er ook een stukje van mijn potloodkrabbels bij.
Als de scan werkt, want in deze hoogtechnologische wereld weet je maar nooit.
De TV staat terug op Ketnet en één of ander cartoonfiguurtje zegt net "planten houden van je als je tegen ze praat..." Ik denk - en mensen dan?
(Genomen met ons nieuwe fototoestel, wat natuurlijk meer zegt over de kwaliteit van de foto's dan over mijn tekenkrabbels)
op deze wereld behalve hopeloos zoeken naar een reden voor dit bestaan, zoals ik al zei - wat kan de reden van dit alles zijn als het tot niet meer zijn leidt.
